India natuur en cultuur

Tweede kerstdag vertrokken we naar India om naar de bruiloft te gaan van mijn zwager Adrie en zijn vrouw Maya in Patan. Deze stad is gelegen in de staat Gujarat en bood ons daarom de kans om in twee weken twee Nationale Parken te bezoeken. In tegenstelling tot mijn normale blogs gaat deze blog daarom over zowel natuurfotografie, als onze belevenissen tijdens het huwelijk en de culturele uitstapjes.

Na een vlucht via Dubai en Mumbai kwamen we aan in Ahmedabad. Tijdens de historische stadstour werd ons o.a. vertelt over de speciale vogelvoedertorens, uiteraard gecombineerd met de nodige godenverering. 

In de middag bezochten we de Gandhi Ashram, met een indrukwekkend museum over het leven en de beweegredenen van Gandhi. In lijn met zijn traditie zijn de inwoners van Gujarat erg vredelievend. Ze vormen maar een klein deel van het Indiaase leger. Ze zijn overigens wel de grootse groep op de Indian Stock Exchange! Bijkomend voordeel is de grote veiligheid. Regelmatig lieten we onze spullen achter in de auto van onze chauffeur / gids. Zonder ons volgens hem zorgen te hoeven maken. 

Tot slot van de dag moest er gewinkeld worden voor passende kledij bij de bruiloft. Met hulp van Hemini, een nicht van mijn schoonzus werd Anita gekleed. Drie outfits was het minimum en voortvarend werden de keuzes gemaakt. De kleermaker zou in Patan alles passend maken. Daar mijn maten overeenkwamen met die van haar man Toushar, werd besloten voor mij alles te regelen in Patan.

Vanuit Ahmedabad zijn we 1 dag naar Nalsovar Birdsanctuary geweest om een boottocht te maken. We vertrokken voor zes uur om mooi licht te hebben en kwamen rond 7 uur aan. Na de nodige administratieve zaken werden we bestookt door Indiërs die ons vertelden dat we toch echt extra moesten betalen om de meest bijzondere vogels te zien. Dat hielden we af bang voor afzetterij. Eenmaal op het water was het genieten van de vele vogels, waarvan enkele goed konden worden vastgelegd. Al blijft fotograferen uit een schommelend bootje een uitdaging. Soorten die we zagen waren o.a. Swamphen, Common Kingfisher, Long Legged Stilt, several Ibises, Herons, Egrets en Ducks. Vervolgens wist onze gids nog een groot vogelgebied in de buurt. Daar hebben we naast eerder genoemde soorten River Tern, Common Crane, Spoonbills en de White Bellied Kingfisher gezien.

De volgende dag ben ik s'ochtends vroeg gaan lopen naar de tempel, die we al eerder hadden bezocht. Ondanks de instructies raakte ik de weg kwijt en belande op het station waar de apen op het dak liepen. Met een Tuctuc alsnog mijn weg naar de tempel gevonden. Genoten van het mooie ochtend licht en de sfeer rond de tempel. Ook terug dacht ik te kunnen lopen, maar opnieuw raakte ik de weg kwijt. Helaas was de Engelse naam van ons hotel bij de Tuctuc chauffeurs onbekend. Uiteindelijk met hulp van een Indiër via internet het adres gevonden en om negen uur aangeschoven bij het ontbijt!

Vervolgens gingen we naar Little Rann of Kutch. Een prachtig gebied bestaande uit zout- en zandvlaktes met grote plassen met laag water. Rann of Kutch is het enige gebied waar de Aziatische Ezel (Asian Wild Ass) nog voorkomt. Verder zijn er veel overwinterende vogels uit koudere oorden en veel verschillende roofvogels en uilen. We hebben er drie fantastische dagen gehad met als absolute hoogtepunt het fotograferen van vechtende flamingo's. Daar je in dit gebied de safari-jeep mag verlaten kon ik liggend het gevecht vastleggen. 

Elke safari weer waren de Imperial Eagles en andere Arenden indrukwekkend en een geliefd object voor foto's. Ook hier mocht ik op een gunstig moment het voertuig verlaten. Hierdoor kon ik liggend een aantal foto's maken.

Op één ochtend safari gingen we op zoek naar de Desert Fox en de Macqueens Bustard. We kamden het gebied zorgvuldig uit en zagen o.a. een Ransuil wegvliegen. Uiteindelijk zagen we korte tijd op grote afstand in het gras en bos twee Macqueens Bustards tot grote vreugde van de gids en ons. 

De foto's vielen tegen, maar dat mocht de pret niet drukken. Onze gids was zeer ervaren en had ze ook nog niet zo vaak gezien! Die ochtend stopten we ook bij een zoutfabriek, waar het zout werd verzameld en ingepakt.

Op 2 januari moesten we in Patan zijn voor de bruiloft. We bezochten onderweg nog de Suntempel in Modera. Een prachtige tempel en voor diegene die zelf naar India gaat, let op want menig tempel heeft zijn Spotted Owlet. Zo ook die in Modera. Had echter alleen een systeemcamera met vrij korte lens bij de hand. 

We waren uitgenodigd voor de gehele bruiloft door Bal de vader van Maya. Hij had als gastheer voor ons ook een kamer geregeld. Die middag begon de viering van de bruiloft met twee rituelen. Eerst werd het huis van Hemini, de nicht van Maya, ingewijd, daar zij optrad als de moeder die haar dochter uithuwde. Dit werd gedaan door het zingen van meer dan 100 verzen. Daarna werden de dames die dat wilden voorzien van henna op armen en benen. Uiteraard met als hoogtepunt de afbeeldingen voor Maya. Maar ook die van Anita mochten er zijn.

Toen we de volgende dag aankwamen voor het ontbijt was de priester al aanwezig. Hij bereidde de verschillende ceremonies van de dag voor. Ook was de bruiloftsfotgaraaf al ter plekke. Met hem en zijn team ben ik twee dagen intensief opgetrokken. Naast tips over het verloop en de belangrijke momenten van de bruiloft, kreeg ik ook tips over belichting en instellingen. Ze werkten veel met een vaste lamp en stelden alles handmatig in. Een knap staaltje vakmanschap, waar veel ervaring uit sprak. Ik kon mijn zwager en schoonzus, dan ook gerust stellen, dat ze een goede keus hadden gemaakt. Waarbij zij genoten van mijn camera en de video mogelijkheden van mijn nieuwe Panasonic Lumix GX 8.

In de loop van de dag wisselden de dames van kleding. Met als absolute nummer 1 Maya, die verschillende keren (6) moest wisselen en menig schoonheidssalon moest bezoeken. Ook Anita moest er aan geloven en droeg deze dag twee verschillende outfits. Zelf kreeg ik voor de avond, waarop een groot dansfeest werd gegeven mijn outfit aangemeten. Mijn bijdrage werd echter nog groter toen ik als enig mannelijk familielid van mijn zwager hem een schoonheidsbehandeling mocht geven. 

Door de dag heen kwamen er meer en meer gasten. Het huis was overvol en de lunch en het diner werden dan ook iets verder op geserveerd in een gemeenschapshuis. Er werd ter plekke eten bereid, wat top smaakte. Ook de afwas werd ter plekke gedaan.

Na het diner konden we even naar kamer bij de Jain tempel, waar we die dagen sliepen. Echt tijd om uit te rusten was er niet. We moesten aangekleed. Dit lukte door de hulp van een bediende van één van de gasten, die naast ons verbleef en omdat Bhawani had gezorgd voor veiligheidsspelden. We waren helemaal klaar voor het feest. Daar was een grote feesttent voor afgehuurd met een bandje met oorverdovende muziek. Dansen was het devies en ook wij, met name Anita met enig succes, deden ons best. Tegen twaalf uur werd er voor de gasten weer eten geserveerd. Kort daarna moesten wij terug naar onze kamers, omdat de poort van ons bedevaartshotel sloot. Adrie ging met ons mee en kreeg na enig gedoe de kamer naast ons. Vol van indrukken sloten we de ogen om uit te rusten voor dag drie van de bruiloft.

De volgende ochtend kreeg Anita wederom hulp bij het aankleden (uiteraard niet van mij) en begon het wachten. Uiteindelijk bleek dat we om tien uur in de feestzaal konden ontbijten. Dit gold niet voor Adrie die moest vasten tot hij getrouwd was. Na het ontbijt vertrokken we naar het kantoor van één van Maya's neven. Daar kregen we een tulband om gesnoerd en begon de processie. Adrie werd op het paard gezet en met begeleiding van luide muziek werd de tocht naar de feestzaal gestart. Maar eerst moest Adrie in de beugels om het paard onder controle te houden! Dit deed hij met verve, net als alle andere dingen, die van hem werden verwacht.

Aangekomen in de feestzaal begon de huwelijksplechtigheid. Na enige tijd gingen de meeste gasten eten. Anita moest met een rammelaar ondertussen haar broer wakker houden. Dit is een gebruik uit de tijd van de kindhuwelijken. Tot mijn verrassing bleek er ook voor mij een rol, nadat Adrie zijn 7 verplichtingen had uitgesproken, werd ik naar voren geroepen. Ik moest nu door het leven gaan als Adrie's vader en Maya welkom heten in de familie en de verantwoordelijkheid op mij nemen dat de familie goed voor haar zal zorgen. 

Nu het officiële deel voorbij was, werd ik volledig verrast. Naar goed Indiaas gebruik had de schoonfamilie Adrie's gouden schoenen gestolen. Als zijn vader moest er nu onderhandeld worden over de prijs waarop we die terug konden krijgen. Hij kon immers niet op blote voeten over straat. Na een korte onderhandeling, waarin euro's werden vervangen door rupies, en ik door mijn knieën ging om, naar Indiaas gebruik de voeten van mijn counterpart te kussen, werd de zaak afgedaan tegen een acceptabele prijs.

Na de lunch met de nieuwe familie zijn we s'middags nog naar de beroemde Stepwell van Patan gegaan. Daar troffen we weer het bruidspaar, Maya's vader Bal en haar neef en nicht, als ook de fotograaf en zijn team. We schoten leuke foto's van het nieuwe paar en genoten ondertussen van de Stepwell. Die is mooi gelegen in een prachtig park. Twee Zwarte Wouwen bedreven ondertussen de liefde, maar voor even was er nog geen tijd voor de natuur. Wij gingen namelijk voor een laatste diner naar het huis van Hemini en Toushar. Daar bleek ons plan om de volgende dag vroeg te vertrekken aangepast te moeten worden. We werden namelijk voor een vroeg ontbijt uitgenodigd bij Pranesh Gandhi, een neef van Maya. 

De volgende ochtend hadden we een heerlijk ontbijt bij deze neef. Zijn vrouw had het speciaal voor Bal, Maya, Adrie en ons bereid. Zij maakt zelf schilderijen met religieuze en historische afbeeldingen, maar ook modern werk. Echt bijzonder werk, waarop wij voor het ontbijt tijdens een rondleiding een toelichting kregen. Het huis had ook zijn eigen tempel en was stijlvol en strak ingericht. Dit viel bij Anita en mij enorm in de smaak. 

Helemaal vol van het ontbijt en de verhalen en ervaringen van de bruiloft vertrokken wij rond 9 uur richting Sasan Gir. Het werd een lange reisdag, waarop Bhawani in het soms erg drukke en gevaarlijke verkeer, weer liet zien een hele goed en prettige chauffeur te zijn. Aan het eind van de middag kwamen we aan in Sasan Gir. Klaar voor vijf safari's en het zien van de Aziatische Leeuw, waarvan er nog zo'n 500 leven in Sasan Gir en omgeving. Elders is deze soort uitgestorven. 

In Sasan Gir wordt een route systeem gebruikt om de druk van het toerisme op het park binnen de perken te houden. Dit is overigens ook gebruikelijk in veel parken, waar Tijgers te zien zijn. Toen wij begonnen mochten er 90 permits per dag worden uitgegeven. De dag daarvoor waren het er wegens het hoogseizoen nog 150. Er zijn drie shifts per dag, waarbij de ochtend is verdeeld in twee shifts. Wij hadden gelukkig alle keren de vroegste shift. Dat betekent wel dat je het eerste deel van de safari in het donker aflegt. Bovendien moeten alle formaliteiten eerst worden afgehandeld. Minder prettig is dat per camera per safari een permit moet worden aangeschaft van meer dan 15 euro. Dit geldt overigens in de meeste parken in India en is 6 keer zo duur als voor Indiërs.

Op onze eerste safari hadden we het geluk te stuiten op een groep leeuwen. Verschillende vrouwtjes met in totaal 4 jongen en twee halfvolwassen leeuwen. Al snel waren er meerdere voertuigen, maar wij hadden ondanks de zeer onervaren chauffeur, dankzij de gids en een kleine tip voor de trackers, die de groep hadden opgespoord iedere keer een mooie positie. Even kwam ook een mannetje voorbij, die we eerst alleen hadden horen brullen. Bij dit mannetje kon je goed de huidplooi zien onder de buik, die de Afrikaanse Leeuw niet heeft en typerend is voor de Aziatische Leeuw. Na dit overweldigende begin volgde nog vier safari's.

De meest indrukwekkende van de vier was de laatste. We kregen route 1, die niet heel veel gebruikt wordt, daar er minder kans op leeuwen is. Daarentegen is de kans op Luipaard groter. De route voert langs de rand van het Nationale Park en langs kleine dorpjes. De Luipaarden pakken in die dorpen regelmatig een hond om aan eten te komen. Al snel zagen we op het pad in het licht van de autolampen een Nachtzwaluw. Met wat aanpassing in de settings kon ik hem vastleggen met mijn camera en lens rustend op de rijstzak. Even later stonden we stil vanwege de alarmkreten van de Spotted Deer. Hoe we ook zochten, we zagen geen Luipaard of Leeuw. We besloten dan ook door te rijden.

Even later zagen we vrij ver weg iets het pad oversteken. Het bleek een Luipaard, die snel een bebost gebied in schoot. Ook een tweede Luipaard werd gespot. Helaas was het licht te beperkt, het aantal bomen en takken te groot en de Luipaarden te snel voor een goede foto. Maar voor het eerst in al onze safari's (iets meer dan 20) in India zagen we Luipaarden! In het vervolg spotte onze gids verschillende roofvogels en zangvogels. Lang niet allemaal te fotograferen, maar toch een pracht ervaring. Op onze weg terug werden we nogmaals opgeschrikt door alarmkreten van Spotted Deer. Nu ook aangevuld met alarmkreten van de Sambar Deer en de Humanun Langur (aap). Wederom lukte het ons niet de veroorzaker te ontdekken.

Na Sasan Gir vertrokken we naar Muli, waar we overnachten in een nieuw hotel in een grotendeels gerestaureerd kasteel. We waren de enige gasten en kregen een prima diner voorgeschoteld. We spraken ook de eigenaar, wiens grootvader het kasteel ooit tijdens Engelse bezetting had laten bouwen. De volgende dag vertrokken we na het bezoek aan de lokale tempels naar Rajkot. Van deze tempels was de Swamirayan tempel het indrukwekkendste. In beide tempels was men zeer gastvrij en wij mochten overal fotograferen en in. 

In Rajkot hadden we ter afscheid een lunch samen met Bhawani. Ook een mooi moment om hem zijn tip te geven. Via Mumbai, waar in ons hotel een westerse bruiloft werd gehouden, zijn we vervolgens teruggevlogen naar Nederland. We kijken terug op een onvergetelijke vakantie! Met als hoogtepunten de bruiloft en de schitterende natuur en cultuur van de staat Gujarat. Hieronder een foto impressie.