Ultima Frontiera (deel 2)

Twee jaar terug was ik als deelnemer mee met Wildpix Travel naar Roemenië. Dit jaar ben ik opnieuw geweest. Dit keer was ik gevraagd door Wildpix om als gids op te treden. De groep waar ik mee op stap was bestond uit drie Nederlandse dames (Mary, Mieke en Ria), een Nederlandse man (Frank) en drie Duitse mannen (Arthur, Bernd en Olivier). Een leuke groep met enthousiaste deelnemers, die gebruik wilde maken van de fantastische fotografie mogelijkheden van Ultima Frontiera.

Twee jaar geleden schreef ik een uitgebreid blog over de trip en een artikel op natuurfotografie.nl. Dit keer blijft het blog vrij beperkt, daar veel nog het zelfde is. De heenreis verliep bv op een vergelijkbare manier. Het grote verschil wordt uiteraard gemaakt door de natuur. Zo was twee jaar terug de Wilde Kat niet te vinden voor de hut en dit keer wel. Toen was er een nest met jongen van de Grijskopspecht en nu van de Zwarte Specht.

Overigens gold ook nu dat wat de ene dag voor een hut verscheen, nog niet per definitie ook de volgende dag gebeurde. Zo was de Wilde Kat alleen Mary en mijzelf van dienst. Grootste pechvogel was Bernd die drie avonden het diner liet schieten voor de Wilde Kat zonder succes.

De eerste ochtend kon het grootste gedeelte van de groep naar de Eagle Hide. Met Frank ging ik naar één van de torens om Scharrelaars te fotograferen. Mooie vluchtbeelden maken blijft een enorme uitdaging. Hiernaast mijn beste resultaat van die ochtend. Naast de Scharrelaar vermaakten we ons met de koeien, waarvan met name de stieren actief waren. Ook zagen we even de Wielewaal. Helaas te ver weg voor een foto.

Het bezoek aan de Eagle Hide was een groot succes en iedereen kwam enthousiast terug. Prachtige beelden van de Gouden Jakhals en Zeearend werden getoond. Het goede begin was het halve werk en een prachtige week volgde. Zo konden we op donderdag voor de tweede keer gebruik maken van de Eagle Hide. Die ochtend was prachtig en er waren tegelijkertijd twee Zeearenden aanwezig. Verder waren er Goud Jakhalzen, Bonte Kraaien, Pontische Meeuw, Eksters en twee Raven. Die zelfde ochtend waren Ria en Mieke naar de Zwarte Spechten en hun nest. Gelukkig ook met veel succes en mooie beelden.

De gidsen van Ultima Frontiera besteden veel tijd aan het zoeken naar mooie fotografie mogelijkheden. Het vinden van geschikte nesten is niet eenvoudig. Het gebied is groot, er moet ruimte zijn voor een schuilplek  en het licht moet meewerken, liefst zowel in de morgen als in de avond. Als het dan lukt is het voor de gasten een pracht kans. Het nest van de zwarte Specht was op een klein uur rijden van de accommodatie. Door om half zeven te vertrekken waren we er tijdig. Statief, camera en lens werden opgezet en vervolgens werden Mary, Frank en ik achter een camouflagenet weggewerkt. Nog terwijl we ons aan het installeren waren, liet de eerste Zwarte Specht zich al zien. Er werd nog gevoerd en de jongen waren nog niet uit gevlogen.

Om ons heen hoorde en zagen we veel vogels. Zo liet een Wielewaal met jong zich zien en horen. Ook klapperde jonge Spreeuwen met hun vleugels om de aandacht van de ouders te trekken en te bedelen om voer. Zelfs de Roodpootvalk konden we over zien vliegen. Direct werd het stiller in het bos en het duurde even voordat de Zwarte Specht terug kwam. Het mannetje bleef bij terugkeer roepen naar het vrouwtje, alsof ze contact hielden over de dreiging.

Verder ging het mannetje af en toe op de bosbodem zitten en riep naar het nest. Één van de drie jongen kwam al vrij ver het nest uit en het uitvliegen leek spoedig plaats te kunnen vinden. Af en toe ging een oudervogel naar binnen en kwam met wat afval naar buiten. Waarschijnlijk werd binnen ook het derde jong gevoerd, wat wij maar heel even aan de buitenkant hebben gezien. Het is zeer de vraag of dit jong het zal overleven. De twee anderen schreeuwden om eten en gaven weinig ruimte aan het derde jong. Als straks de eerste twee zijn uitgevlogen volgt mogelijk de hongerdood. De harde werkelijkheid, die een sterk contrast vormt met de leuke en schattige plaatjes, die we hier maakten.

Een ander hoogtepunt, wat we de vorige keer niet hebben gedaan, was de Steppe excursie. Hoofddoel is om de Vorkstaartplevier en de Roodpootvalk vast te leggen. Beide zijn gelukt, waarbij met name de Vorkstaartplevier goed te benaderen bleek.

Na een zoektocht ontdekte de gids de plek waar ze zaten. Wij werden uit de auto gelaten en kwamen langs de auto lopend, die voorzichtig meereed, stap voor stap dichterbij. Eenmaal op ongeveer 10 meter gingen we op de grond liggen voor een mooie lage positie. Tot mijn verbazing vloog deze Vorkstaartplevier niet weg. Ook Steltkluut en Kluut lieten zich van redelijk dichtbij fotograferen.

Door de lage positie krijg je mijns inziens de mooiste beelden. Niet altijd de makkelijkste positie om uit te fotografen, maar het levert wel wat op. Af en toe keek ik met bewondering en een glimlach opzij naar Ria, die ondanks haar iets hogere leeftijd en protesterende lichaam ook op de grond lag te fotograferen. Op de terugweg werden we nog beloond met een prachtige avondzon op Lepelaars en een groep Pelikanen. Die hadden we overigens ook al gezien tijdens de mooie bootexcursie.

Op de terugweg konden we dit keer wel langs de Reuzenzwartkopmeeuwen. Op hoge snelheid bracht de boot ons naar Sulina, waar onze gids aan boord kwam met twee bakken met brood en vis om de Meeuwen te lokken. Uit de grote aantallen Zilvermeeuwen en de veel geringere aantallen Reuzenzwartkopmeeuwen, die onmiddellijk op het uitgestrooide voer afkwamen, toen we bij de kolonie gearriveerd waren, bleek het nut van het hebben van voer.

Af en toe was er een interactie tussen de Reuzenzwartkopmeeuwen en een Zilvermeeuw. In het gekrioel van de vogels was fotograferen nog niet zo eenvoudig. Veel beelden konden de prullenbak in door onscherpte, en  of gedeeltelijk of grotendeels over de rand uitstekende vogels. Toch zaten er een aantal leuke beelden bij, van de interactie. Het beeld hiernaast is daar een voorbeeld van.

Na dit hoogtepunt bij de meeuwen volgde een lange tocht terug naar Tulcea met de boot. Daar stapten we over op de bus. Het paste allemaal net, waarbij sommigen zelfs nog een tas op schoot moeten houden. Moe maar voldaan schoven we aan voor het diner. Uiteraard vond ik het erg leuk dat er waardering werd uitgesproken voor mijn begeleiding als gids. Zelf was ik de groep dankbaar voor hun enthousiasme en doorzettingsvermogen. een prachtreis liep ten einde!

Op Facebook en Instagram komen inmiddels de mooiste beelden voorbij van de deelnemers. Een selectie van mijn eigen beelden staan hieronder.