Winter in Yellowstone

Al een aantal jaren stond op mijn lijstje, dat ik een keer in de winter naar Yellowstone National Park wilde. Wolven in de sneeuw waren daar de belangrijkste reden voor.

Loulou Beavers organiseert regelmatig deze reis en toen er een plekje vrij kwam, ging ik snel in overleg met Anita. Zij stemde in en daarmee kon de planning beginnen. Met name het aanschaffen van de juiste kleding had hoge prioriteit. Het kan er namelijk kouder zijn dan -20 Celsius.

Gelukkig brachten we nog een lang weekend in Stockholm door. Daar winkelden we en werden we uiterst deskundig geholpen. Met flinke wat bagage gingen we terug naar Nederland. Dat de kleding top was, bleek tijdens de koude dagen van de reis. Uiteraard voelde ook ik de kou, maar dat gold met name voor mijn gezicht en handen, die ik het minst bedekt hield.

Bij het inpakken voor de reis bleek mijn trouwe reistas te klein. Er moest gewoon teveel mee. Achteraf had ik iets minder mee kunnen nemen, maar liever teveel dan te weinig mee.

De vlucht was van Amsterdam naar Bozeman via Salt Lake City. Doordat vanwege Corona het vliegtuig niet vol was, had ik alle ruimte op de eerste vlucht en ook op de terugweg. Het tijdsverschil is overigens met 8 uur fors en een jetlag was niet te vermijden.

Na aankomst aten we als groep ons eerste diner en gingen snel naar bed. De volgende ochtend gingen we na een prima ontbijt met de auto naar Gardiner, het vertrekpunt voor de volgende vijf dagen. Na aankomst vertrokken we naar het park. 

Uiteraard was de Bizon ons eerste foto object. Veel Bizons zouden nog volgen, tijdens het vervolg van de reis. Uiteraard moet je voldoende afstand (minimaal 25 yards) houden van deze enorme dieren. We zwoegden op een ochtend door de diepe sneeuw om dichtbij een groepje Bizons te komen. Ze stonden op een plek waar het water stoomde en door de kou was er rijp. Na verloop van tijd gingen we naar de kant van de weg en konden we de Bizons opvangen. Op dat moment kon ik de foto hiernaast maken. 

De eerste Wolf zagen we op een middag. Er stonden behoorlijk wat auto's op een parkeerplek en we zagen een kadaver in het veld. Er was die ochtend nog niet veel gebeurd, maar dat belette ons niet om te besluiten een tijd te gaan wachten. 

Ons geduld werd vrij snel beloond. Een donkere Wolf liep richting het kadaver (een aangereden Coyote), de aanwezige Raven en Amerikaanse Zeearenden vlogen op. De Wolf rook aan het kadaver en leek wat onrustig. Wellicht was het grote aantal mensen, die toekeken daar de reden voor. De Wolf bleef in de buurt en wandelde wat rond om de omgeving te verkennen. Daarbij bleef de Wolf op afstand, maar liep gelukkig ook door het prachtige landschap. De Wolf had overigens een zender om. Al snel ontspon zich een discussie over het weg shoppen van de zender. Voor mij hoeft die, bij een beeld van een Wolf in het landschap niet weg gekloond.

Met mijn 500 mm lens en 1.4 converter kon ik slechts beelden maken van de Wolf klein in de setting. Belangrijk is ook om je te realiseren dat je minimaal 100 yards afstand moet houden. De Wolf probeerde de weg over te steken, maar door de grote hoeveelheid mensen en voertuigen, zag de Wolf daar in eerste instantie van af. Later, toen parkwachters ruimte voor de Wolf maakten door verkeer en mensen op afstand te houden, stak de Wolf wel de weg over.

Die zelfde dag zagen we overigens ook een Coyote. De dag daarvoor zagen we een Beer, die tijdens de winterslaap wakker was geworden. Fotograferen had weinig zin, daar we alleen van boven zicht hadden op moeder Beer. Was wel erg leuk om ook het jong uit het hol te zien komen.

Op twee ochtenden lieten de Bighorn schapen, zich prachtig zien. Ze dalen van de berg af, om in de vallei eten te gaan zoeken. Liggend in de sneeuw kon ik een beeld schieten, waarbij de Bighorn net boven de rand uitkwam. De setting is lang niet altijd naar je hand te zetten, maar hier vind ik de achtergrond redelijk.

Ook bij de Bighorns was er af en toe een verkeersopstopping en stonden auto's en mensen de oversteek soms in de weg. Niet iedereen gedraagt zich conform de parkregels.

Je moet er niet aan denken hoe het in de zomer moet zijn. Wellicht dat het in April en tweede helft September / Oktober nog enigszins te doen is, maar hartje zomer vermijdt je Yellowstone het liefst. Voordeel is wel dat er dan meer wegen open zijn en dat de Grizzly beren ook actief zijn.

In het Noorden van het park ligt ook Mammoth Hot Springs. Uiteraard besteedden we ook een dagdeel aan het fotograferen van deze prachtige plek. Daar ik geen landschapsfotograaf ben, had ik moeite om originele beelden te maken. De oplossing lag voor mij in het licht. Die ochtend kon ik gebruik maken van tegenlicht.

Toen we beneden een uurtje hadden gefotografeerd, bracht Loulou ons naar boven. We liepen vervolgens al fotograferend naar beneden. De sneeuw viel af en toe naar beneden en het werd donker en somber. Soms  brak de zon door. De dampen maakten de omgeving in combinatie met de lichtval, magisch.

Later in de week gingen we, aan het einde van de dag, nog een ruim uur naar Mammoth Hot Springs, en ook toen kon ik aan de slag met het bijzondere licht en de ondergegane zon, de verstilde en dode bomen, de stoom en de rijp op de bomen.

De foto die ik maakte geeft een beetje een somber en obscuur beeld van de plek. Een sterk contrast met de kleurrijke warmwater bronnen die typerend zijn voor Mammoth Hot Springs. Het beeld is daarmee anders dan de beelden, die je aantreft als je googled op Mammoth Hot Springs.

Landschappelijk is de noord kant van het park erg mooi. De Lamarvallei is prachtig en wordt wel de Serengeti van de Verenigde Staten genoemd. Verschillende Wolvenroedels hebben hun territorium in deze vallei gehad. Tijdens de reis heb ik daar, met plezier, veel over gelezen. De verhalen over Wolf 8 geven een mooi beeld over de herintroductie van Wolven in 1995, de moeilijkheden die daarbij ondervonden werden en de impact, die de herintroductie had op de wildstand en de ecologie van Yellowstone. 

Het boek over Wolf 21 is een mooi vervolg daarop. Op een vrije dag kocht ik ook een recenter boek over de latere jaren met de Wolven. Er wordt al jaren gesproken over een grote succes. Tijdens de reis heb ik me wel afgevraagd of een ontwikkeling als bij de Oostvaardersplassen ook mogelijk is.

Het lijkt namelijk dat het aantal Edelherten en Elanden sterk is afgenomen en dat er wellicht een overpopulatie is geweest van de Wolven. Zo was de Lamarvallei, toen wij er waren bepaald geen Serengeti. We zagen er Bizons en een Coyote, maar verder niet veel  meer. De Wolven passen zich aan door bijvoorbeeld zich ook de jacht op de Bizon eigen te maken. Het grote verschil is dat hier er een overschot aan roofdieren lijkt, terwijl in de Oostvaardersplassen die juist ontbreken.

Na de verplaatsing naar West Yellowstone konden wij getuigen zijn van zo'n jacht.  We verplaatsten ons in het gebied met twee snotcoaches. De omgeving is namelijk nog kouder en er is meer sneeuw.

We fotografeerden bij de Lower Geissers en hoorden Wolven huilen. Twee deelnemers hadden kort daarna het geluk een aanval te zien van Wolven op Bizons. Snel verplaatsten we ons naar de juiste plek. Een Wolf lag dichtbij de kudde naar de Bizons te kijken.

De betrokken roedel bestaat uit ruim twintig Wolven. Het Alpha mannetje en vrouwtje komen uit een twee verschillende roedels. De één bracht de ervaring van de jacht op Bizons mee en de ander de ervaring van snelle verplaatsing via bestaande wegen en paden. De roedel is door het succes gegroeid. Vaak trekt de roedel nu in twee verschillende groepen rond. De groepen verschillen in samenstelling, maar het ligt voor de hand, dat er op termijn een echte splitsing plaats vindt.

Dichtbij de geisers verzamelden de overige Wolven zich. De spanning bouwde zich op en we hoopten op een succesvolle aanval vlak voor ons. Op een bepaald moment besloten de Bizons weg te lopen richting de weg. Er volgde een korte uitval van een Wolf naar de Bizons. Deze versnelden naar de wegen begaven zich tussen de auto's en mensen. De Wolven haakten op dat moment af. Zij voelen zich kennelijk niet op hun gemak tussen de auto's en mensen.

Na deze prachtige ontmoeting zagen we geen Wolven meer. We hadden ons geluk opgebruikt en vermaakten ons met de boven route bij de Old Faithful en de Coyotes, die we zagen in de Hayden-vallei.

Twee van deze Coyotes lijken problematisch gedrag te ontwikkelen. Ze hebben al twee keer fotografen aangevallen en gebeten. Wij hielden daarom afstand en besloten ze na enige tijd met rust te laten. Mocht het wederom fout gaan, dan zullen deze Coyotes worden gedood. Dat willen we uiteraard niet op ons geweten te hebben. 

Gelukkig kon ik nog wel de prachtige foto hiernaast schieten. De Coyote komt prachtig tot zijn recht in de uitgestrekte sneeuwvlakte. Het is het type beeld wat ik graag wilde maken.

Na drie dagen West Yellowstone gingen we terug naar Bozeman. De reis zat er op. De landschappen, de thermische activiteit in het gebied, de dieren en de sneeuw hadden mooie kansen voor fotografie geboden. De kennis van het gebied en de dieren, die Loulou heeft, was daarbij heel handig. Ook gaf ze af en toe tips tijdens het fotograferen. Niet te onderschatten is ook het vele rijden en organiseren van de trip. De groep waarmee we reisden bestond uit ervaren fotograferen was erg gezellig. Elke avond aten we samen. Eten dat uiteraard echt Amerikaans was. Al met al een zeer geslaagde reis, die ik iedereen kan aanbevelen.

In Bozeman moesten we ons laten testen. Het werd een Antigeen-test op afstand. Dat was relatief goedkoop en afdoende voor terugkeer naar Nederland. Het was een rommelig proces, maar uiteindelijk konden alle deelnemers negatief getest terug richting huis. Hieronder nog een aantal beelden gemaakt in het prachtige Yellowstone. Ook heb ik een groot aantal foto's in een filmpje gezet.